Sevilmez Mi Hiç Gece?

Karınca misali akar insan seli iş yerlerinden sokaklara,

Sanırsın vapura değil, telaşla yetişiliyor kaçan hayata.

Tıklım tıklım olsa da otobüsler, seni yaklaştırırlar yuvana,

Duran trafikte tek isteğindir sevdiklerinle oturmak sofraya.

 

Kovalayıp güneşi, kaplarken kara örtü şehri yamaçlarından,

Karışır çocuk sesleri karanlığa buğulu camların ardından.

Kapıda karşılanır, hoş gelmiştir, bugün de yarışı tamamlayan,

Çatal bıçak müzik yaparken sofrada, mis kokular gelir mutfaktan.

 

Sohbetler gırla gider evlerde, büyür sevgi, unutulur yorgunluk;

Ödevler bitip gidilirken yataklara, söylenir hep çoluk çocuk.

Sanma herkes evlerde; lokanta, kafelerde dostla büyür mutluluk,

Sinema, tiyatroda zirve yapar her duygu düşüncede yoğunluk.

 

Çöp arabaları akınca dar sokaklardan şehrin damarlarına,

Süpürür hem artıkları hem de akşamı bakmadan hiç arkasına.

Çöker üstüne gece yerin, göğün, insanın; yükselir ay inatla,

Olur ışık yürekleri darlanıp, uykuları haram olanlara.

 

Sanırsan ki uyku için tasarlanmıştır bu kapkaranlık geceler,

Yanılgın büyük; kırpmadan göz, niceleri sabahı sabah ettiler.

Senin senle kaldığın saatler çıkar ortaya tüm acı gerçekler,

Kimi zaman gidene kimi zaman kalana yanar bu hassas kalpler.

 

 

Farklı farklı hikayeler yazar her bir gece yazda, kışta, baharda,

Ağustos böceği aşk şarkısı söyler yazın yıldızların altında.

Hele bir de kumsaldaysan çırpınır dalgalar ayağının ucunda,

Yakamozla dans eder hayallerin karışır gece karanlığına.

 

Çivi gibi mis hava çekilir ciğere kışları karlar yağarken,

Kar tanesi sesini duyan bilir, gecede sessizlik çığlık atarken.

Kestaneler kor kömürde çatlar, tarçınlı salepler geniz yakarken,

Hem geçmiş düşünülür hem de dilek tutulur gökte yıldız kayarken.

 

İlkbahar gelince kuşlar cıvıldayarak başlar besteler yapmaya,

Serin meltem ürpertir içini talipsen sen ayazlarda kalmaya.

Baharla coşan duyguların eşlik eder filizlenen tomurcuğa;

Artık gece bile  gizleyemez, uyanır doğa, başlar parlamaya.

 

Karanlık, karamsarlık çağrıştırır gece kelimesi söylenince,

Oysa kaç yazara, ressama ilham olur sessizliği dinlenince,

Dertlinin duası karışıp göğe, ümit olarak yere inince;

Her yeni günün aydınlanma ihtimaliyle sevilmez mi hiç gece?

                                                 

                                                            Ömer Alp Danış